Αν βαραίνει πάνω μας μια κατάρα του παρελθόντος, είναι ότι γεννηθήκαμε σ’ ένα πολύ εχθρικό προς το ζων κόσμο, για να υποκλιθούμε αυθόρμητα στη ζωή. Ανίκανοι να αφιερωθούμε ανεπιφύλακτα σ’ αυτή, δημιουργώντας την αέννα, ελπίζουμε να συμβιβαστούμε με τις ευεργεσίες της, αναμένουμε τη χάρη της. Και να που καταλήγουμε στην ηθική, στο καθήκον, στο σεβασμός, στο συμβόλαιο. Και αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, από φυσική ροπή προς τις απολαύσεις που παρέχει, θεωρείται άνευ σημασίας και διαφθείρεται από το φόβο της απαξίωσης. Είναι το ακριβές σημείο όπου ο παλιός κόσμος σας αρπάζει και σας οδηγεί στις λόχμες των συνηθισμένων σαρκασμών, στα αμπάρια των φριχτών φαντασμάτων, στο βόρβορο των νεκρών ιδεών.