Κάθε λόγος για την εξέγερση ως συστατικού όρου και ουσίας του εξεγερμένου ανθρώπου θεμελιώνεται, ή οφείλει να θεμελιώνεται, πάνω σε μια διαφορά. Η εξέγερση δεν ισοδυναμεί, ούτε μπορεί να ταυτίζεται με την κοινωνική επανάσταση ή την κοινωνική ανατροπή. Η κοινωνική επανάσταση και η ανατροπή ανήκει στη σφαίρα του συλλογικού, προϋποθέτει τη συλλογική δράση και ως φορέα της έχει το δρων ιστορικό υποκείμενο, που κινείται εντός της προοπτικής της γραμμικής κίνησης της ιστορίας την οποία αποδέχεται ως πεδίο μοναδικό και αποκλειστικό της δράσης του. Αντίθετα, η εξέγερση ανήκει στη σφαίρα του ατομικού-υπαρξιακού και συγκροτείται ως όρος εκ των ουκ άνευ επιθυμίας του ανθρώπινου υποκειμένου για την επιδίωξη και την επίτευξη της εσωτερικής εκείνης συνθήκης ατομικής ελευθερίας, η οποία όχι μόνο δεν αποδέχεται και δεν απικροτεί κανένα κοινωνικό/ιστορικό μόρφωμα ως ικανό να διασφαλίσει την ελευθερία, αλλά και αντιτίθεται ουσιωδώς προς κάθε δράση εντός της σφαίρας του συλλογικού/κοινωνικού/πολιτικού.

Η εξέγερση δεν ισοδυναμεί, ούτε μπορεί να ταυτίζεται με την κοινωνική επανάσταση ή την κοινωνική ανατροπή.

Για να τσακίσουμε την καταπίεση, τη μιζέρια, την εκμετάλλευση, δεν αρκεί πλέον μια ανατροπή δηλητηριασμένη από τις νεκρές αξίες που αντιμάχεται. Ήρθε η ώρα να στοιχηματίσουμε στο ασυγκράτητο πάθος του ζώντος, της αγάπης, της γνώσης, της περιπέτειας που, κάθε στιγμή, ανανεώνει όποιον έχει αποφασίσει να δημιουργηθεί σύμφωνα με την “γραμμή της καρδιάς” του.

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ούτε ένα εργοστάσιο, ούτε ένα γραφείο, όπου να μην εφαρμόζονται με αγαλλίαση το σαμποτάζ και η εκτροπή-οικειοποίηση. Είναι αρκετό να τα γενικεύσουμε μέσω της συνείδησης του εγχειρήματος που συνενώνει τον αφανισμό του εμπορευματικού συστήματος και τη μαθητεία στη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση. Η παρουσία της ολικής κριτικής δίνει στη δράση που αναλήφθηκε ενάντια σε ορισμένα κομμάτια τού εμπορεύματος τον μέγιστό της βαθμό αποτελεσματικότητα, ατιμωρησίας και απόλαυσης. Αποτελεί την επαναστατική διάσταση στην ατομική καθημερινή ανατροπή και χειραφέτηση, το άνοιγμα προ το συλλογικό ξεπέρασμα, την εγγύηση της τακτικής και στρατηγικής ορθολογικότητας.

Η εμπειρία τής υπόγειας δράσης, η ανώνυμη ανατροπή, προσφέρουν σ’ όσους φοβούνται τους ιεραρχικά “ανώτερους” –όχι από δειλία αλλά επειδή ξέρουν αρκετά καλά ότι ένα κάτοχος εξουσίας, όσο γελοίος κι αν είναι, έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει ενοχλήσεις και να καταστείλει– την ευκαιρία να ξαναποκτήσουν αυτοπεποίθηση, να μετρήσουν την απάτη των ρόλων, να ανακαλύψουν τον εαυτό τους σαν ανεπανάληπτη υποκειμενικότητα, να μη νιώθουν πια το φόβο που είναι το ελατήριο της τρομοκρατίας, να γνωρίσουν αυτό το μυστικό αίσθημα αυθεντικού πλούτου που δημιουργεί το θάρρος και την αποφασιστικότητα στην απεργία ή στην εξέγερση.

Είτε είναι επιφυλακτικός είτε ριψοκίνδυνος, ο ανατρεπτικός παίκτης δεν είναι ποτέ υποψήφιος μάρτυρας. Το μεγάλο παιχνίδι της ανώνυμης ανατροπής προετοιμάζει τη διεθνή εμφάνιση του “κόμματος” του ξεπεράσματος