Το μόνο που έχομε να κάνουμε σα βλέπουμε πράξες αντικανονικές να γίνονται στ’ όνομα της ελευθερίας του ατόμου είναι το ν’ αποδοκιμάζουμε την αρχή «καθένας για τον εαυτό του και το Κράτος για όλους» και να ‘χουμε το θάρρος να λέμε κατά πρόσωπο και μεγαλόφωνα τι σκεφτόμαστε γι’ αυτές τις πράξες. Τούτο μπορεί βέβαια να φέρει σε σύγκρουση· αλλά η σύγκρουση είναι αυτή η ζωή. Κι από τη σύγκρουση θα προκύψει μια εκτίμηση γι’ αυτές τις πράξες, πολύ πιο σωστή παρά όσες ήθελε προκύψουν από μόνη την επίδραση των παραδεγμένων ιδεών.
Όταν το ηθικό επίπεδο μιας κοινωνίας ξεπέσει στο σημείο που είναι σήμερα ξεπεσμένο, απαντέχομε από πριν πως η εξέγερση εναντίον της κοινωνίας αυτής θα λαβαίνει κάποτε μορφές που θα μας κάμουνε να φρίξουμε· αλλ’ ας μη καταδικάζουμε γι’ αυτό προκαταβολικά την εξέγερση.

γεννήθηκαν μέσα μου η δυσαρέσκεια και η εξέγερση εναντίον της μοίρας μου κι εναντίον των κοινωνικών συνθηκών που την καθόριζαν

Τι είναι ο αναρχικός; Ένας άνθρωπος που επαναστατεί εναντίον της αδικίας, εναντίον της κοινωνικής ανισότητας, που αντικρίζουμε μόλις γεννιόμαστε. Κατά βάθος, αυτό είναι ο αναρχικός και μόνον αυτός. …από τα παραπάνω έπεται η εξέγερση εναντίον των κοινωνικών συμβάσεων, που επιτρέπουν να υπάρχουν οι ανισότητες αυτές.

όταν λέτε αναρχισμός, εννοείτε την εξέγερση εναντίον όλων των κοινωνικών συμβάσεων και συνθηκών, την επιθυμία και την προσπάθεια να τις καταργήσετε εξ ολοκλήρου

ο Ροζάνης μιλά για τη Ρομαντική Εξέγερση και απορρίπτει την έννοια του Ρομαντισμού

Κάθε λόγος για την εξέγερση ως συστατικού όρου και ουσίας του εξεγερμένου ανθρώπου θεμελιώνεται, ή οφείλει να θεμελιώνεται, πάνω σε μια διαφορά. Η εξέγερση δεν ισοδυναμεί, ούτε μπορεί να ταυτίζεται με την κοινωνική επανάσταση ή την κοινωνική ανατροπή. Η κοινωνική επανάσταση και η ανατροπή ανήκει στη σφαίρα του συλλογικού, προϋποθέτει τη συλλογική δράση και ως φορέα της έχει το δρων ιστορικό υποκείμενο, που κινείται εντός της προοπτικής της γραμμικής κίνησης της ιστορίας την οποία αποδέχεται ως πεδίο μοναδικό και αποκλειστικό της δράσης του. Αντίθετα, η εξέγερση ανήκει στη σφαίρα του ατομικού-υπαρξιακού και συγκροτείται ως όρος εκ των ουκ άνευ επιθυμίας του ανθρώπινου υποκειμένου για την επιδίωξη και την επίτευξη της εσωτερικής εκείνης συνθήκης ατομικής ελευθερίας, η οποία όχι μόνο δεν αποδέχεται και δεν απικροτεί κανένα κοινωνικό/ιστορικό μόρφωμα ως ικανό να διασφαλίσει την ελευθερία, αλλά και αντιτίθεται ουσιωδώς προς κάθε δράση εντός της σφαίρας του συλλογικού/κοινωνικού/πολιτικού.

Η εξέγερση δεν ισοδυναμεί, ούτε μπορεί να ταυτίζεται με την κοινωνική επανάσταση ή την κοινωνική ανατροπή.

Η ελευθερία του εξεγερμένου ανθρώπου, ως ατομικό/υπαρξιακό αίτημα, δεν υπόκειται στις αναγκαιότητες και τους καταναγκασμούς του ιστορικά εφικτού και αναδύεται ως βιωματική πράξη του υποκειμένου μέσα στην ιστορία και δια της ιστορίας την οποία, ωστόσο, αμφισβητεί και αρνείται τελεσίδικα. Η εξέγερση δεν σκοπεί προς τη δημιουργία και εδραίωση κοινωνικών/πολιτικών μορφωμάτων αλλά, αντίθετα, μάχεται τα κοινωνικά/πολιτικά μορφώματα ως πλήρως αναξιόπιστα να διασφαλίσουν, έστω και στοιχειωδώς, όρους και προϋποθέσεις της ελευθερίας.

Για τον εξεγερμένο άνθρωπο, η εξέγερση είναι η κατ’ εξοχής τέχνη του ζην.

Η χειρότερη μορφή παραίτησης είναι εκείνη που προσφέρει στον εαυτό της το άλλοθι της εξέγερσης.

Η χειρότερη μορφή παραίτησης είναι εκείνη που προσφέρει στον εαυτό της το άλλοθι της εξέγερσης. Τόση λίγη εκτίμηση τρέφετε για τον εαυτό σας, ώστε δεν αφιερώνετε χρόνο για να ανακαλύψετε τις επιθυμίες της ζωής σας και να γνωρίσετε τι είδους ζωή θέλετε να ζήσετε; Δεν διαισθάνεστε καμιά άλλη εναλλακτική επιλογή από αυτήν ανάμεσα στη φτώχια του πλουσίου και τη μιζέρια του φτωχού, που επίσημα, σας προτείνουν;

Αν το βάρος μιας τέτοιας κοινωνικής αντιστροφής, που ενθαρρύνεται αντικειμενικά από τη λογική του εμπορεύματος, μπλοκάρει την αντιστροφή προοπτικής, αποκλείσει το ολικό ξεπέρασμα, δημιουργήσει απόγνωση ακόμα και στην επαναστατική συνείδηση, απομονώσει και καταστρέψει τις απόπειρες εξέγερσης, δεν θα μας απομείνει παρά μόνο το παιχνίδι της καταστροφής προς όλες τις κατευθύνσεις, η απόλαυση αυτοκτονίας της τρομοκρατίας το άτακτο πιστολίδι ενός κοινωνικού γουέστερν όπου όλοι αξίζουν τη σφαίρα που τους χτυπάει. Όλα ή τίποτα, αλλά όχι την επιβίωσης. Επανάσταση ή τρομοκρατία.

Η εμπειρία τής υπόγειας δράσης, η ανώνυμη ανατροπή, προσφέρουν σ’ όσους φοβούνται τους ιεραρχικά “ανώτερους” –όχι από δειλία αλλά επειδή ξέρουν αρκετά καλά ότι ένα κάτοχος εξουσίας, όσο γελοίος κι αν είναι, έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει ενοχλήσεις και να καταστείλει– την ευκαιρία να ξαναποκτήσουν αυτοπεποίθηση, να μετρήσουν την απάτη των ρόλων, να ανακαλύψουν τον εαυτό τους σαν ανεπανάληπτη υποκειμενικότητα, να μη νιώθουν πια το φόβο που είναι το ελατήριο της τρομοκρατίας, να γνωρίσουν αυτό το μυστικό αίσθημα αυθεντικού πλούτου που δημιουργεί το θάρρος και την αποφασιστικότητα στην απεργία ή στην εξέγερση.

εξέγερση

ή με την εξέγερση
ή με την κανονικότητα

στις κρύες ταράτσες
ανάβουν οι φωτιές

μέσα στον άδειο τον πανικό