μετά από πολλούς αιώνες το συγκλονιστικό κίνημα της Μεταρρύθμισης στη Θρησκεία, ο επιστημονικός εγκεφαλισμός στη μόρφωση, η Γαλλική Επανάσταση στην κοινωνία και το ναπολεόντειο επεισόδιο στην πολιτική, τριών δηλαδή αιώνων αστάθειες, περιπέτειες και παραστρατήματα, κατάληξαν ασυναίσθητα στην πλουτοκρατική οργάνωση που εξουσιάζει αποκλειστικά εδώ κι ένα αιώνα τον κόσμο, φτιασιδωμένη με το φημισμένο φτιασίδι: «λαϊκή κυριαρχία».

οι εποχές της σύγκρουσης, όταν ελεύθερα γίνεται δίχως να πέφτει στο ‘να μέρος της ζυγαριάς το βάρος μιας καθιδρυμένης εξουσίας, είναι αυτές οι εποχές που έλαβε τη μεγαλύτερη ανάπτυξή της η ανθρώπινη ευφυΐα

αμοιβαία εξασφάλιση αναμεταξύ της στρατιωτικής, της δικαστικής αρχοντικής και κεφαλαιοτικής εξουσίας που νοματίζεται «Κράτος»

στο δέκατο έκτο αιώνα έπεσε το θανατερό κτύπημα πάνω στις ιδέες τοπικής ανεξαρτησίας, ελεύθερης ένωσης και οργάνωσης, ομοσπονδίας κάθε βαθμού, υπάρχουσες μέσα σε κυρίαρχες ομάδες που είχανε όλες τις λειτουργίες, όσες έχει σήμερα στην εξουσία του το Κράτος

ξέρομε πως και μεις οι ίδιοι δεν είμαστε δίχως ελαττώματα και πως οι καλύτεροί μας θα διαφθειρόντανε γλήγορα αν είχανε στα χέρια τους την εξουσία. Παίρνουμε τους ανθρώπους τέτοιους που είναι –και γι’ αυτό εχθρευόμαστε την κυβέρνηση του ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο

Στη δική μου περίπτωση, στην περίπτωση του τραπεζίτη, του μεγαλέμπορου ή και του κομπιναδόρου αν θέλετε, στη δική μου περίπτωση, η θεωρία και η πρακτική του αναρχισμού βρίσκονται σε απόλυτη συνέπεια. Με συγκρίνετε μ’ αυτούς τους ηλίθιους με τις βόμβες και τα συνδικάτα, για να δείξετε ότι υπάρχει μεταξύ μας διαφορά. Μάλιστα, υπάρχει μεταξύ μας μια διαφορά: αυτοί (μάλιστα, αυτοί, όχι εγώ) είναι αναρχικοί μόνο στη θεωρία. Εγώ, είμαι αναρχικός τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη. Αυτοί είναι αναρχικοί και ηλίθιοι. Εγώ είμαι αναρχικός και έξυπνος. Αυτοί, οι τύποι με τις βόμβες και τα συνδικάτα (ήμουν κι εγώ κάποτε σαν κι αυτούς, αλλά διαχώρισα τη θέση μου επειδή ακριβώς ήμουν πραγματικός αναρχικός), είναι τα κατακάθια του αναρχισμού, η σαβούρα της μεγάλης αντιεξουσιαστικής ιδέας.

η δημοκρατία, μην μπορώντας να πραγματωθεί σε ένα κόσμο μέσα στον οποίο η λέξη «λαός» έχει πάρει διαφορετική σημασία και η οικονομική εξουσία έχει πλήρως κατισχύσει επί της πολιτικής εξουσίας, έχει καταστεί ένας άχρηστος όρος

το φασιστικό φαινόμενο αναδύεται μέσα από το γόητρο, το κύρος, την κοινωνική θέση, τις εξουσιαστικές δομές και τις κατασταλτικές διαδικασίες που προστατεύουν την ιδιωτική ολοκλήρωση και της διασφαλίζουν το παρόν της

το κράτος είναι μια λογική αφαίρεση που διασφαλίζει την κοινωνική κατανομή της εξουσίας, κατά τρόπον ώστε να διασφαλίζεται η «πληρότητα και η ενότητα της εξουσίας»

Από την άλλη μεριά, οι γραφειοκρατικοί και πολιτικοί μηχανισμοί, που αποτελούν τις θεσμίσεις της κρατικής υπόστασης, «τείνουν», για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Ανρί Λεφέβρ (Henri Lefebvre), «να υψωθούν πάνω από την κοινωνία: να την εξουσιάζουν αντί να τη διαχειρίζονται. Αυτή την παράλογη πλευρά παρουσιάζει η άνοδος του συνόλου προς την αφαίρεση, που ο Χέγκελ την χειροκροτεί ως σημείο και απόδειξη λογικότητας».

βιοεξουσία

«Η ζωή έχει γίνει πλέον αντικείμενο της εξουσίας».

προϋποθέτει την ισχυροποίηση της εξουσίας, η οποία τώρα πλέον εμφανίζεται μεταμφιεσμένη σε δίκαιο και σε υπηρεσίες που εξυπηρετούν την πρόοδο της κοινωνίας και την ισονομία των πολιτών

Ενόσω συνέβαιναν όλα αυτά, το The New Yorker δημοσίευσε ένα κομμάτι για τον Πέρελμαν και την Εικασία του Πουανκαρέ. Εκτός από μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τον Πέρελμαν, οι συγγραφείς Σίλβια Νασάρ και Ντέιβιντ Γκρούμπερ, ερεύνησαν επίσης την ανάμειξη του Γιάου και τα πιθανά του κίνητρα. Σκιαγράφησαν μία καθόλου κολακευτική εικόνα ενός γερασμένου, ξιπασμένου και διψασμένου για εξουσία καθηγητή, που αγωνιζόταν για το αξίωμα και την υπόληψή του. Το δεκατεσσάρων σελίδων άρθρο συνοδευόταν από μία γελοιογραφία του Γιάου, στην οποία αυτός προσπαθεί να αποσπάσει το Μετάλλιο Φιλντς από το λαιμό του Πέρελμαν. Το άρθρο κυκλοφόρησε στις 22 Αυγούστου του 2006, την εναρκτήρια ημέρα του ICM.

Η καθημερινή εργασιακή αποκτήνωση, έχοντας για μεγάλο διάστημα αναγορευθεί σε αρετή από την μπουρζουαζία που αποκόμιζε τα οφέλη και από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, στις οποίες διασφάλιζε την υπεραξία τής εξουσίας τους, τελικά κατέληξε να αναγνωριστεί ως αυτό που πραγματικά είναι: μια ανάστροφη αλχημεία, που μετατρέπει σε μόλυβδο το χρυσάφι του υπαρξιακού πλούτου.

Αρνούμαι στους περασμένους αιώνες το δικαίωμα να με στοιχειώνουν με την αθλιότητά τους. Αποτάσσω την εξουσία μιας σκέψης που φέρει τη σφραγίδα της απάτης. Γιατί θα πρέπει να ασχολούμαι με μια εποχή κατά την οποία η έννοια άνθρωπος χρησίμευε σαν περιτύλιγμα του ενσαρκωμένου εμπορεύματος;

το να επαναφερθεί τυφλά στην καθηγητική εξουσία παρείχε στον πτυχιούχο τις δάφνες μιας ανώτατης ανταμοιβής: την σιγουριά μιας δουλειάς και ενός μισθού.

Φυλαχτείτε ωστόσο και μην περιμένετε βοήθεια ή πανάκεια από κάποιον υπέρτατο σωτήρα. Θα ήταν μάταιο, βεβαίως, να εμπιστευθείτε μια κυβέρνηση, μια πολιτική φατρία, έναν συρφετό ανθρώπων που τους απασχολεί να υποστηρίξουν πρώτα απ’ όλα το συμφέρον της κλονιζόμενης εξουσίας τους. Ούτε, πολύ περισσότερο, κάποιους δημαγωγούς και ειδικούς της σκέψης, διαμεσολαβητές που πολλαπλασιάζουν την εικόνα τους για να εξορκίσουν την μηδαμινότητα που αντανακλά ο καθρέφτης της καθημερινής τους ύπαρξης. Αλλά, θα ήταν, πάνω απ’ όλα, ενάντια στον εαυτό σαν το να γονατίσετε σαν ζητιάνοι, σαν προστατευόμενοι, σαν κατώτεροι, την στιγμή που η εκπαίδευση πρέπει να έχει ως σκοπό την αυτονομία, την ανεξαρτησία, την αυτοδημιουργία, χωρίς την οποία δεν υπάρχει πραγματική αλληλοβοήθεια, αυθεντική αλληλεγγύη, συλλογικότητα χωρίς καταπίεση.

ας κερδίσει ο καλύτερος!
Να κερδίσει τι; Περισσότερη ευδιάκριτη εξυπνάδα, περισσότερη τρυφερότητα, περισσότερη γαλήνη, περισσότερη διαύγεια όσον αφορά τον εαυτό του και τις περιστάσεις, περισσότερα μέσα για να επενεργεί πάνω στην ίδια του την ύπαρξη, περισσότερη δημιουργικότητα; Όχι, περισσότερα χρήματα και περισσότερη εξουσία, σ’ έναν κόσμο που καταχράστηκε το χρήμα και την εξουσία για να χρησιμοποιηθεί από αυτά.

Η λογική του εμπορίου, που τείνει να μας εξουσιάσει, απαιτεί κάθε αμοιβή, επιδότηση ή ελεημοσύνη που παραχωρείται, να ανταποδίδεται με μια μεγαλύτερη υπακοή στο εμπορικό σύστημα. Δεν έχετε άλλη επιλογή από το να την ακολουθήσετε ή να την απορρίψετε ακολουθώντας τις επιθυμίας σας. Ή θα ενταχθείτε ως πελάτες στην ευρωπαϊκή αγορά της επικερδούς γνώσης –μ’ άλλα λόγια, σα σκλάβοι μιας παρασιτικής γραφειοκρατίας, που είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει κάτω από το αυξανόμενο βάρος της αχρηστίας της– ή θα παλέψετε για την αυτονομία σας, θα βάλετε τα θεμέλια ενός νέου σχολείου και μιας νέας κοινωνίας και θα επανοικειοποιηθείτε, για να το επενδύσετε στην ποιότητα της ζωής, το χρήμα που διασπαθίζεται καθημερινά μέσω της συνήθους διαφθοράς των οικονομικών επιχειρήσεων.

Αν δεν είναι αποφασισμένος να αφανίσει την εξουσία του εμπορεύματος και να την αντικαταστήσει με την απόλυτη εξουσία της γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης, ο προλετάριος στερημένος εν ονόματι της εξασφαλισμένης επιβίωσης από κάθε δυνατότητα να μεταμορφώσει την καθημερινή ζωή και τις συνθήκες της, δεν έχει άλλο μέλλον από μια προλεταριοποίηση που θα τον κάνει να αναπολεί με νοσταλγία ακόμα και το ζοφερότερο παρελθόν του.

Η κουλτούρα εντάσσεται στους αυτορυθμιστικούς μηχανισμούς της εξουσίας.

Παρόμοια όπως η γλώσσα της εξουσίας δεν κατορθώνει να υποκαταστήσει την ποίηση, και η ζωή δεν ανάγεται ολοκληρωτικά σε επιβίωση, έτσι και το εμπορευματικό σύστημα αποτυγχάνει να μετασχηματίσει την πολιτιστική δημιουργία σε καθαρό εμπόρευμα.

Στο σύστημα θανάτου που μας εξουσιάζει, αντιτάσσεται η επιλογή της ολικής χειραφέτησης, του ξεπεράσματος, της κοινωνικής αρμονίας, της γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης.

Αυτό που βαραίνει πάνω μας δεν είναι πια το κεφάλαιο αλλά η λογική του εμπορεύματος, δεν είναι πια η εξουσία ενός ανθρώπου ή μιας τάξης που έχουν συνείδηση της κυριαρχίας τους, ούτε καν μιας κυνικής κάστας, αλλά η ιθύνουσα μηχανή της οποίας οι ιθύνοντες, όπως ο αξιωματικός της Αποικίας Καταδίκων του Κάφκα, δεν είναι παρά αξιοκαταφρόνητα γρανάζια καταδικασμένα στη σκουριά τού εμφράγματος και της πρόωρης μαλάκυνσης εγκεφάλου.

Έστω κι αν είναι πασίγνωστο, στα γραφεία και στα εργοστάσια, ότι οι αρχηγοί βρωμάνε, είναι καλό να ξέρουμε στο εξής ότι δεν έχουν παρά την οσμή του εμπορευματικού συστήματος το οποίο προστατεύουν. Και παντού όπου υπάρχουν αρχηγοί μπορείς να μυρίσεις το κράτος και την ιεραρχημένη εξουσία που αποτελεί την ουσία του.

Η εξεγερσιακή πραγματικότητα του Μάη εξαφανίζεται κάτω από το ψέμα και εντάσσεται στην προοπτική της εξουσίας

Δεδομένου ότι η επανάσταση δεν υπάρχει για την εξουσία έξω από το θέαμα, ο “δεξισμός” και ο αριστερισμός εκφράζουν στα πλαίσια της κυρίαρχης γλώσσας την αναγκαία επαναφομοίωση της πραγματικής σύγκρουσης. Άλλωστε, αν το “κόμμα” του ξεπεράσματος αργήσει να εκδηλωθεί αποτελεσματικά, τίποτα δεν θα αντιταχθεί στο ξέσπασμα ενός τερατώδους και αιματηρού εμφυλίου πολέμου, σύμφωνα με τα μελοδραματικά πρότυπα του φασισμού και του αντιφασισμού.

Αν το προλεταριάτο δεν αυτοκαταστραφεί γρήγορα βάζοντας τέλος στην ταξική κοινωνία, στην κοινωνία της επιβίωσης, στο θεαματικό-εμπορευματικό σύστημα, στην προοπτική της εξουσίας, αν δεν θεμελιώσει τη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση, την κοινωνική αρμονία μέσω του παιχνιδιού των κυρίαρχων συνελεύσεων και των συμβουλίων τους, τότε η δυσανεξία της επιβίωσης κινδυνεύει να γενικεύσει το εξαρτημένο ανακλαστικό του θανάτου.

Τα κινήματα συλλογικής απελευθέρωσης και εναρμόνισης θα ξεσπάσουν ξεκινώντας από το άτομο, με τα πάθη του, τη δημιουργικότητά του, τη φαντασία του, την ακόρεστη δίψα του για βιωνόμενες εμπειρίες. Και κανένα συλλογικά κίνημα δεν θα επιτύχει την ποιοτική δύναμη της ριζοσπαστικότητας όσο δεν θα έχει αποδείξει ότι αυξάνει την εξουσία των ατόμων πάνω στην ίδια την καθημερινή ζωή τους. Το να είσαι ριζοσπαστικός, σημαίνει βα βάζεις την ιστορία στην υπηρεσία της ατομικής ευτυχίας.

Συνταγή προς ψυχαγωγία των μαθητών, μαθητριών και καθηγητών: να γίνει ο βίος αβίωτος στους κατόχους εξουσίας, εκτροπή-οικειοποίηση του τεχνικού εξοπλισμού προς όφελος της διάδοσης της ριζοσπαστικής θεωρίας, υποβοήθηση της απελευθέρωσης των παιδιών και μελέτη του εφικτού ξεπεράσματος της παιδικότητας στη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση, καταστροφή των κτιρίων που κατασκευάστηκαν σαν φυλακές και σαν κέντρα ιδεολογικής τοξίνωσης, αντικειμενική γελοιοποίηση των συνδέσμων γονέων, επινόηση τεχνικών αυτοάμυνας, προετοιμασία της επανεπένδυσης της κουλτούρας στη ριζοσπαστική θεωρία, ανακάλυψη του πάθους τού έρωτα και πρακτική αυτού του πάθους στα πλαίσια της φουριεριστικής προοπτικής τής κοινωνικής εναρμόνισης, κτλ.

Η εμπειρία τής υπόγειας δράσης, η ανώνυμη ανατροπή, προσφέρουν σ’ όσους φοβούνται τους ιεραρχικά “ανώτερους” –όχι από δειλία αλλά επειδή ξέρουν αρκετά καλά ότι ένα κάτοχος εξουσίας, όσο γελοίος κι αν είναι, έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει ενοχλήσεις και να καταστείλει– την ευκαιρία να ξαναποκτήσουν αυτοπεποίθηση, να μετρήσουν την απάτη των ρόλων, να ανακαλύψουν τον εαυτό τους σαν ανεπανάληπτη υποκειμενικότητα, να μη νιώθουν πια το φόβο που είναι το ελατήριο της τρομοκρατίας, να γνωρίσουν αυτό το μυστικό αίσθημα αυθεντικού πλούτου που δημιουργεί το θάρρος και την αποφασιστικότητα στην απεργία ή στην εξέγερση.

γεννιέται μια παγκόσμια εξουσία
που κυβερνάει με εικόνες και κουμπιά

ρατσισμός
της εξουσίας

συμμορίες ατάλαντων
βιάζουν τις τέχνες
με της εξουσίας
την ανοχή

χαιρετίσματα, λοιπόν, στην εξουσία
εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι

εσείς οι εραστές της σάπιας εξουσίας
εμείς οι βιαστές της απάθειας

εξουσία

φωτιά στο δάσος της εξουσίας

θύμα

με θέλουν πρόσωπα χίλια
με παίρνει ο πιο δυνατός
κι απ' τη μισάνοιχτη γρίλια
κρυφοκοιτάζει στρατός

σπέρνω ελπίδες στον δρόμο, είμαι σειρήνα γυμνή
θερίζω πτώματα μόνο, είμαι φριχτή μηχανή
είμαι ο λόγος που σβήνει του έρωτα η ορμή

σ' εραστές της εξουσίας
σπέρματα άνευ ουσίας
σε γραφειοτρομοκράτες
δίχως ίχνος φαντασίας
αντιστέκομαι

εξουσία

η εξουσία εκδηλώνεται

εξουσία, μου λέει, εγώ
δεν με νοιάζει, του απαντάω
κι αν χτυπάς θα μείνω εδώ

αντιεξουσιαστής

η ταυτότητά τους γράφει εξουσία

η αίσθηση ότι ανήκουν σε κάποια συντεχνία εξουσίας
τους δίνει μια πολύ περίεργη ψυχολογία, εκρηκτική, επικίνδυνη

έχει την ψευδαίσθηση
πως είναι εξουσία

έχει την ψευδαίσθηση
πως είναι εξουσία

εξουσία

Τρία πάθη, απλά, αλλά κατακλυσμιαία, εξουσιάζουν τη ζωή μου: Η λαχτάρα για αγάπη, η αναζήτηση της γνώσης και η αβάσταχτη θλίψη για τα βάσανα του ανθρώπινου είδους.

Οι θρησκείες που καταδικάζουν την ηδονή των αισθήσεων, ωθούν τους ανθρώπους να αναζητούν την ηδονή της εξουσίας.

Το κυνήγι της εξουσίας γεννήθηκε από τον φόβο. Εκείνος που δεν φοβάται τους ανθρώπους δεν έχει την ανάγκη να τους εξουσιάζει.

Κάθε εξουσία είναι εντελώς ταπεινωτική. Εξευτελίζει τόσο εκείνον που την ασκεί όσο κι εκείνον που την υφίσταται.

Εθνικισμός είναι δίψα για εξουσία ενισχυμένη από αυταπάτες.

Όλα τα κόμματα χωρίς εξαίρεση, όταν επιδιώκουν την εξουσία, εκδηλώνουν διάφορες μορφές απολυταρχισμού.

Οι Νόμοι: Ξέρουμε καλά τι είναι και ποια είναι η αξία τους. Είναι ιστοί αράχνης για τους πλούσιους και τους δυνατούς, ατσαλένιες αλυσίδες για τους φτωχούς και τους αδύνατους και δίχτυα στα χέρια της εξουσίας.

Σε κάθε κοινωνία, η δύναμη της εξουσίας από ανθρώπους πάνω σε άλλους ανθρώπους είναι αντιστρόφως ανάλογη με την πνευματική ανάπτυξη αυτής της κοινωνίας.

Όπου υπάρχει εξουσία, υπάρχει βία.