την καταστολή της κάθε αντικοινωνικής πράξης, την ηθική αγωγή και την πρακτική της αμοιβαίας υποστήριξης

Ο Πέρελμαν είναι ένα έντονα απόμακρο άτομο. Όπως αναφέραμε στο κεφάλαιο 1, προτιμά να μην έχει κοινωνικές σχέσεις, αρνήθηκε το μεγάλου κύρους Μετάλλιο Φιλντς και αποφεύγει τον Τύπο. Μένει με τη μητέρα του σε ένα ψηλό κτίριο, σε μια παραμελημένη γειτονιά της Αγίας Πετρούπολης. Το Δεκέμβριο του 2005, παραιτήθηκε από τη θέση του στο Ινστιτούτο Μαθηματικών Στεκλόφ, της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών. Ο μαθηματικός Μιχαήλ Γκρόμοφ, από το Institut des Hautes Études Scientifiques (Ινστιτούτο Ανωτέρων Επιστημονικών Μελετών, IHES), κοντά στο Παρίσι, ο οποίος κατά καιρούς συνεργάστηκε με τον Πέρελμαν, δηλώνει κατανόηση για τη συμπεριφορά του. «Είναι πολύ ευαίσθητος σε θέματα ηθικής, τόσο στην επιστήμη όσο και στην κοινωνία γενικότερα», εξηγεί σε ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. «Είναι επικριτικός, συχνά δικαίως κατά την άποψή μου, για την παρακμή των ηθικών αξιών στην κοινότητα των μαθηματικών. Είναι απρόθυμος να εμπλακεί σε μια διένεξη κι έτσι περιορίζει τις μη επαγγελματικές του επαφές με τον κόσμο». Ένας άλλος μαθηματικός μιλάει με ενθουσιασμό: «Ο Πέρελμαν είναι μια γοητευτική προσωπικότητα. Θαυμάζω την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία του». Ποιος είναι αυτός ο μυστηριώδης άνδρας, ο οποίος –θέλοντας και μη– πρόκειται να γίνει ένα από τα είδωλα των μαθηματικών του εικοστού πρώτου αιώνα;

Αν βαραίνει πάνω μας μια κατάρα του παρελθόντος, είναι ότι γεννηθήκαμε σ’ ένα πολύ εχθρικό προς το ζων κόσμο, για να υποκλιθούμε αυθόρμητα στη ζωή. Ανίκανοι να αφιερωθούμε ανεπιφύλακτα σ’ αυτή, δημιουργώντας την αέννα, ελπίζουμε να συμβιβαστούμε με τις ευεργεσίες της, αναμένουμε τη χάρη της. Και να που καταλήγουμε στην ηθική, στο καθήκον, στο σεβασμός, στο συμβόλαιο. Και αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, από φυσική ροπή προς τις απολαύσεις που παρέχει, θεωρείται άνευ σημασίας και διαφθείρεται από το φόβο της απαξίωσης. Είναι το ακριβές σημείο όπου ο παλιός κόσμος σας αρπάζει και σας οδηγεί στις λόχμες των συνηθισμένων σαρκασμών, στα αμπάρια των φριχτών φαντασμάτων, στο βόρβορο των νεκρών ιδεών.

ο έρωτας τριγυρίζει χέρι χέρι και βγάζει τη γλώσσα στον κόσμο των μεγάλων
χλευάζει απειλητικά μια ηθική κοινωνία προσπαθώντας να ξεφύγει απ' τα χνάρια της