η βιομηχανία λιπασμάτων θεωρείται χημική διαδικασία, ενώ θα έπρεπε να θεωρείται φυσιολογική

Στη γεωργία, όπως και παντού αλλού, η μοναδική λογική λύση είναι η συνεταιριστική εργασία.

Δεν είναι προϊόν κοινωνικής σύμβασης, η ελευθερία είναι πάντα απόρροια της οντολογικής κατάστασης του ανθρώπου.

το κράτος είναι μια λογική αφαίρεση που διασφαλίζει την κοινωνική κατανομή της εξουσίας, κατά τρόπον ώστε να διασφαλίζεται η «πληρότητα και η ενότητα της εξουσίας»

Κάθε λόγος για την εξέγερση ως συστατικού όρου και ουσίας του εξεγερμένου ανθρώπου θεμελιώνεται, ή οφείλει να θεμελιώνεται, πάνω σε μια διαφορά. Η εξέγερση δεν ισοδυναμεί, ούτε μπορεί να ταυτίζεται με την κοινωνική επανάσταση ή την κοινωνική ανατροπή. Η κοινωνική επανάσταση και η ανατροπή ανήκει στη σφαίρα του συλλογικού, προϋποθέτει τη συλλογική δράση και ως φορέα της έχει το δρων ιστορικό υποκείμενο, που κινείται εντός της προοπτικής της γραμμικής κίνησης της ιστορίας την οποία αποδέχεται ως πεδίο μοναδικό και αποκλειστικό της δράσης του. Αντίθετα, η εξέγερση ανήκει στη σφαίρα του ατομικού-υπαρξιακού και συγκροτείται ως όρος εκ των ουκ άνευ επιθυμίας του ανθρώπινου υποκειμένου για την επιδίωξη και την επίτευξη της εσωτερικής εκείνης συνθήκης ατομικής ελευθερίας, η οποία όχι μόνο δεν αποδέχεται και δεν απικροτεί κανένα κοινωνικό/ιστορικό μόρφωμα ως ικανό να διασφαλίσει την ελευθερία, αλλά και αντιτίθεται ουσιωδώς προς κάθε δράση εντός της σφαίρας του συλλογικού/κοινωνικού/πολιτικού.

Η ενσωμάτωση στη γλώσσα της κυριαρχίας είναι πράγματι η δομική λογική του ύστερου καπιταλισμού

Θα πρέπει κάποια μέρα να παραδεχτούμε ότι υπάρχει μια ημερομηνία που εγκαινιάζει την μελλοντική εποχή: η εαρινή χρονιά κατά την οποία το σχέδιο της απαλλαγής από τον εμπορευματικό πολιτισμό, θα ανακαλύψει μέσα στην ατομική και συλλογική θέληση για ζωή, τη βάση μιας κοινωνίας αυθεντικά ανθρώπινης.

Η θέληση για δύναμη απέκτησε τις ιδεολογίες που της άξιζαν, εκείνες του ζώου που παριστάνει τον άγγελο και του αγγέλου που παριστάνει το ζώο. Η θέληση για ζωή θα ξέπεφτε σε θέληση για δύναμη εάν, διαχωριζόμενη από τον εαυτό της, βολευόταν σε μια ιδεολογική φόρμα.

η ατομική θέληση για ζωή ανακαλύπτει την πηγή της σε μια συλλογική θέληση για ζωή

Πάντως, τα πρώτα βήματα είναι που κοστίζουν. Η φρενίτιδα της εργασίας, οι ολολυγμοί των καταναγκασμών, η σουβλερή εμμονή των ενοχών, ορθώνουν τα πιο επίφοβα εμπόδια της εμπορευματικής λογικής στην πορεία του άδολου σώματος, που εκστασιάζεται από τον πρωινό ήλιο ενώ μέσα σ’ ένα μεγάλο πήλινο μπολ το κουταλάκι ανακατεύει το γλυκό φρέσκο αγελαδινό γάλα με την ελαφρά πικράδα ενός υπέροχου καφέ, που πληρώνεται κατευθείαν στους παραγωγούς του σύμφωνα με την πολιτική της εύλογης τιμής που εδώ κι έναν αιώνα κήρυσσε ο συγγραφέας του Μαξ Αβελάαρ.

το ανακλαστικό τής καταστροφής εγγράφεται στη λογική του θανάτου μιας εμπορευματικής κοινωνίας

“Η ευτυχία είναι μια νέα ιδέα στην Ευρώπη”. Χρειάστηκαν δυο αιώνες στην ιδέα αυτή για να απαιτήσει, υποκύπτοντας στην επιθυμία, την ατομική και συλλογική πραγματοποίησή της.

Τώρα πια, κάθε παιδί, κάθε έφηβος, κάθε ενήλικος βρίσκεται στη διασταύρωση όπου πρέπει να επιλέξει: να καταστραφεί μέσα σ’ έναν κόσμο που καταστρέφει την λογική μέσω μιας αποδοτικότητας με οποιοδήποτε τίμημα, ή να δημιουργήσει τη δική του ζωή, δημιουργώντας ένα περιβάλλον που να εξασφαλίζει την πληρότητα και την αρμονία. Η καθημερινή ύπαρξη δεν μπορεί πλέον να ταυτίζεται με αυτή την προσαρμοζόμενη επιβίωση, στην οποία την έχουν περιορίσει οι άνθρωποι που παράγουν το εμπόρευμα και που παράγονται από αυτό.

Η λογική του εμπορίου, που τείνει να μας εξουσιάσει, απαιτεί κάθε αμοιβή, επιδότηση ή ελεημοσύνη που παραχωρείται, να ανταποδίδεται με μια μεγαλύτερη υπακοή στο εμπορικό σύστημα. Δεν έχετε άλλη επιλογή από το να την ακολουθήσετε ή να την απορρίψετε ακολουθώντας τις επιθυμίας σας. Ή θα ενταχθείτε ως πελάτες στην ευρωπαϊκή αγορά της επικερδούς γνώσης –μ’ άλλα λόγια, σα σκλάβοι μιας παρασιτικής γραφειοκρατίας, που είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει κάτω από το αυξανόμενο βάρος της αχρηστίας της– ή θα παλέψετε για την αυτονομία σας, θα βάλετε τα θεμέλια ενός νέου σχολείου και μιας νέας κοινωνίας και θα επανοικειοποιηθείτε, για να το επενδύσετε στην ποιότητα της ζωής, το χρήμα που διασπαθίζεται καθημερινά μέσω της συνήθους διαφθοράς των οικονομικών επιχειρήσεων.

Αφού υπήρξε το καταφύγιο της χαριστικότητας και, στη ρομαντική εποχή, ο ναός ο απαγορευμένος στους εμπόρους, η κουλτούρα ενέδωσε στη λογική του κυρίαρχου οικονομικοκοινωνικού συστήματος. Εισχωρεί στην οικονομία σαν είδος πολυτελείας προσιτό σε όλους, ενώ το θέαμα, απορροφώντας την, προσδίδει στις οφθαλμαπάτες τής υποκειμενικής πραγμάτωσης την ετικέτα της πνευματικότητας.

Αυτό που βαραίνει πάνω μας δεν είναι πια το κεφάλαιο αλλά η λογική του εμπορεύματος, δεν είναι πια η εξουσία ενός ανθρώπου ή μιας τάξης που έχουν συνείδηση της κυριαρχίας τους, ούτε καν μιας κυνικής κάστας, αλλά η ιθύνουσα μηχανή της οποίας οι ιθύνοντες, όπως ο αξιωματικός της Αποικίας Καταδίκων του Κάφκα, δεν είναι παρά αξιοκαταφρόνητα γρανάζια καταδικασμένα στη σκουριά τού εμφράγματος και της πρόωρης μαλάκυνσης εγκεφάλου.

Ο Μάης του 1968 αποκάλυψε στον μεγαλύτερο αριθμό αυτό που η ιδεολογική σύγχυση πάσχιζε να συγκαλύψει, την πραγματική πάλη ανάμεσα στο “κόμμα” της αποσύνθεσης και το “κόμμα” του ολικού ξεπεράσματος. Στη συνέχεια η αμπώτιδα του επαναστατικού κινήματος, το οποίο έφερε μέσα του τη συλλογική πραγμάτωση των ατομικών επιθυμιών, απώθησε στη σφαίρα του θεαματικού την ανάμνηση της αυθεντικότητα, που βιώθηκε χωρίς συνέπεια.
Αναμφίβολα, η γιορτή που διακόπηκε σήμανε τη βάναυση επάνοδο σ’ όλα τα άγχη, σ’ όλες τις φαντασιώσεις της απονέκρωσης, αλλά η γενική δυσαρέσκεια φέρει το σημάδι του χτυπήματος που κόντεψε να την αδειάσει σαν να ήταν πυώδες απόστημα. Η θεαματική-εμπορευματική κοινωνία επαναφομοίωσε, στα πλαίσια μιας νέας διχοτομίας, ένα μεγάλο μέρος των δυνάμεων που είχαν στραφεί ριζικά εναντίον της.

Αν το βάρος μιας τέτοιας κοινωνικής αντιστροφής, που ενθαρρύνεται αντικειμενικά από τη λογική του εμπορεύματος, μπλοκάρει την αντιστροφή προοπτικής, αποκλείσει το ολικό ξεπέρασμα, δημιουργήσει απόγνωση ακόμα και στην επαναστατική συνείδηση, απομονώσει και καταστρέψει τις απόπειρες εξέγερσης, δεν θα μας απομείνει παρά μόνο το παιχνίδι της καταστροφής προς όλες τις κατευθύνσεις, η απόλαυση αυτοκτονίας της τρομοκρατίας το άτακτο πιστολίδι ενός κοινωνικού γουέστερν όπου όλοι αξίζουν τη σφαίρα που τους χτυπάει. Όλα ή τίποτα, αλλά όχι την επιβίωσης. Επανάσταση ή τρομοκρατία.

Η ρίζα της θεαματικής-εμπορευματικής κοινωνίας είναι το εμπόρευμα, το είναι και το αντικείμενο που έχουν μετασχηματιστεί με ολοκληρωτικό τρόπο σε ανταλλακτική αξία. Η ρίζα της γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, το συγκεκριμένο άτομο μέσα στην ενωτική και συλλογική πορεία απελευθέρωσής του.

Είναι σημαντικό να αποδείξει ο καθένας ατομικά την αυτονομία του και την αποτελεσματικότητά του ώστε, συνηθισμένος να δρα μονάχος με τη συνείδηση ενός κοινού εγχειρήματος –να παίρνει πάνω του τις επιτυχίες όπως και τις αποτυχίες του–, να μάθει να μην ανέχεται ποτέ να ενεργούν εν ονόματί του, να μην υποκαθιστά ποτέ τους άλλους, και να ανακαλύπτει στην ενίσχυση της θέλησής του για ζωή την πρακτική αλήθεια της συλλογικής δράσης.

Τα κινήματα συλλογικής απελευθέρωσης και εναρμόνισης θα ξεσπάσουν ξεκινώντας από το άτομο, με τα πάθη του, τη δημιουργικότητά του, τη φαντασία του, την ακόρεστη δίψα του για βιωνόμενες εμπειρίες. Και κανένα συλλογικά κίνημα δεν θα επιτύχει την ποιοτική δύναμη της ριζοσπαστικότητας όσο δεν θα έχει αποδείξει ότι αυξάνει την εξουσία των ατόμων πάνω στην ίδια την καθημερινή ζωή τους. Το να είσαι ριζοσπαστικός, σημαίνει βα βάζεις την ιστορία στην υπηρεσία της ατομικής ευτυχίας.

αυθορμητισμό της συλλογικής αυτοδιεύθυνσης! Ο καθένας για τον εαυτό του και η αυτοδιεύθυνση για όλους.

Συνταγή προς ψυχαγωγία των μαθητών, μαθητριών και καθηγητών: να γίνει ο βίος αβίωτος στους κατόχους εξουσίας, εκτροπή-οικειοποίηση του τεχνικού εξοπλισμού προς όφελος της διάδοσης της ριζοσπαστικής θεωρίας, υποβοήθηση της απελευθέρωσης των παιδιών και μελέτη του εφικτού ξεπεράσματος της παιδικότητας στη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση, καταστροφή των κτιρίων που κατασκευάστηκαν σαν φυλακές και σαν κέντρα ιδεολογικής τοξίνωσης, αντικειμενική γελοιοποίηση των συνδέσμων γονέων, επινόηση τεχνικών αυτοάμυνας, προετοιμασία της επανεπένδυσης της κουλτούρας στη ριζοσπαστική θεωρία, ανακάλυψη του πάθους τού έρωτα και πρακτική αυτού του πάθους στα πλαίσια της φουριεριστικής προοπτικής τής κοινωνικής εναρμόνισης, κτλ.

Δεν είναι σκανδαλώδες ότι, με κατάληψη εργοστασίου ή χωρίς αυτήν, οι απεργίες μέχρι σήμερα ουδέποτε άγγιξαν το εμπόρευμα;
Στην καλύτερη περίπτωση οι απεργίες αυτές αναστέλλουν την παραγωγή του, και σπάνια τη διανομή του, διαταράσσοντας μόνο επιφανειακά τούς αυτορυθμιστικούς μηχανισμούς. Όμως, σ’ αυτό το στάδιο επέμβασης, εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη σημασία δεν είναι πια το σαμποτάζ αλλά η εκτροπή-οικειοποίηση: η εκτροπή-οικειοποίηση της πρώτης ύλης των ανταλλαγών, όλοι οι τρόποι για να υπεξαιρεθεί από τα κυκλώματα παραγωγής και διανομής όπου γίνεται ανταλλακτική αξία, συσσωρεύεται, αναπαράγεται, κοινωνικοποιείται, όλοι οι τρόποι για να μπει στη συλλογική υπηρεσία της ατομικής θέλησης για ζωή.

λογική

λογική

εκλογική φάρσα με ψηφοφόρους ξύλινους

η συντεταγμένη
μετέωρη λογική

Η πιο σημαντική οικονομία, η μόνη λογική, είναι να κάνουμε τη ζωή ευχάριστη για όλους, γιατί ο άνθρωπος που είναι ικανοποιημένος από τη ζωή του, παράγει απείρως περισσότερα από τον άνθρωπο που καταριέται το περιβάλλον του.